اي كاش مهربان بودم آنوقت تو با چشم­هاي مهربانت توي آسمان ماه روشن را مي‌كشيدي و راه را. راه چطور دوست داشتنت را و آن وقت التماس ميكردم بگذاري سرم را روي زانوهايت بگذارم و بخواهم برايم لالايي بخواني من سرم را روي زانوهاي شما و دست­هاي مهربانتان روي موهايم آنوقت مي­پرسيدم از خدا چه خبر؟

آخر مي­داني من هم مثل تمام عاشقانت تشنه مي­شوم تشنه­ ي بوييدنت. آخر پيراهني كه بوي خدا مي­دهد تشنگي ندارد. هميشه دعا مي­كنم كه بيايي و صداي قدمهاي مهرباني­ات توي همين كوچه­ هاي شهر برسد. و من خوب ميدانم وقتي نيستي هرشب ستاره­ هاي آسمان بدرقه­ ات مي­كنند و من هميشه تا ته دنيا منتظر رسيدن شما مي­مانم گرچه خوب مي­دانم هميشه كنار مني هر وقت كه بخواهم هر وقت كه شوق ديدنت توي چشمهايم اشك شود.

قطعه­ اي از پر پرواز كم است يازده بار شمريم و يكي باز كم است اين همه آب كه جاريست نه اقيانوس است عرق شرم زمين است كه سرباز كم است

از آسمان اشک می بارد اشک انتظار از زمین غم می بارد غم نبودت !!